Fyrsta málið féll þannig, að gengistrygging var dæmd lögmæt. Dómarinn í því máli gekk hins vegar í margar gildrur lögmanns lánafyrirtækisins, sem auk þess laug blákalt í málflutningi sínum í trausti þess að dómarinn sæi ekki í gegn um lygarnar. Vitni á vegum lánafyrirtækisins laug líka í vitnastúku. Sagði m.a. að fyrirtækið hafi fjármagnað sig í erlendri mynt, þrátt fyrir að það hefði ekki leyfi til viðskipta í erlendri mynt. Hann sagði síðan nokkuð, sem sýnir að ekki var um erlenda mynt að ræða, lánið var ekki gengistryggt, heldur var bara verið að beita blekkingum. Lánin voru veitt úr sjóði sem samanstóð af mynteiningum, sem sagt tilbúin mynt, en ekki erlend mynt, og vextirnir urðu líka til í excel. Áfram var skáldað, þegar sagt var að fyrirtækið þyrfti að halda gjaldeyrisjafnvægi, því sú krafa var ekki gerð á fyrirtækið, enda ekki með leyfi til að stunda viðskipti í gjaldeyri. Síðar kom í ljós, við skoðun á ársreikningum fyrirtækisins, að hvergi var að sjá skuldir í erlendum gjaldmiðli hjá því. Á Íslandi eru hins vegar engin viðurlög við því að ljúga fyrir dómi. Dómarinn fer síðan með skáldskap í dómsorðum sínum og hefur greinilega ekki hlustað á vitnið.

Áslaug Björgvinsdóttir, settur héraðsdómari, kvað upp þann úrskurð 12. febrúar 2010 að ólögmætt væri að tengja lán í íslenskum krónum við erlenda gjaldmiðla. Hún segir síðan í dómsorðum sínum:

„Samningurinn er á hinn bóginn ekki ógildur í heild sinni eins og stefndi heldur fram.“

Ekki er kveðið á um hvað ætti að koma í staðinn fyrir gengistrygginguna, enda var bara ein krafa í málinu, þ.e. gengistryggingin væri lögleg.

Áhugavert er að skoða viðbrögð fjölmiðla, en allt of margir þeirra fóru að tala um að fólk væri að komast undan skuldum sínum. Enginn var að gera það. Fólk vildi bara að þær væru rétt reiknaðar. Þarna var samtryggingin á fullu. Fjölmiðlar voru ekki að spyrja um kröfurétt eða neytendarétt, enda gætu spurningar um slíkt verið högg á samtrygginguna.

Í apríl 2010 gekk dómur, þar sem dómarinn tók á vöxtunum. Niðurstaða hans var:

„Dómari þessa máls er í einu og öllu sammála þeirri niðurstöðu sem er svo skýrlega orðuð í þessum dómi [E-7206/2009]. Telur hann m.ö.o. að ekki sé heimilt að reikna fjárhæð skuldar varnaraðila með þeirri hækkun sem sóknaraðili reiknar vegna breytinga á gengi jens og svissnesks franka gagnvart íslenskri krónu. Telur hann að miða verði við upphaflegan höfuðstól auk áfallinna vaxta, en að ekki sé heimilt að reikna annars konar verðtryggingu í stað gengisviðmiðunar.“

Þessi ósvinna fékk nú ekki að standa og tókst Hæstarétti ekki bara að hunsa þessa niðurstöðu, heldur breyta henni í gjaldþrotaúrskurð. Ekki í fyrsta sinn í Íslandssögunni, þar sem meðvirkni Hæstaréttar með valdinu kemur skýrt fram og ekki það síðasta. Fékk að vita það nokkrum dögum síðar, að Hæstiréttur hafi ekki átt neitt val en að úrskurða gengistrygginguna ólöglega, þar sem „lögin voru svo skýr um málið“, eins og einn dómaranna sagði við heimildarmann minn.

Gengistryggingin féll endanlega 16. júní 2010 með þremur dómum Hæstaréttar. Daginn áður hafði Gylfi Magnússon, efnahags- og viðskiptaráðherra, látið þau boð út ganga að „ríkisstjórnin sé viðbúin að grípa til lagasetningar, þyki ástæða til þess, í kjölfar dóms Hæstaréttar“. Samtryggingin skyldi halda. Greinilegt var, að ráðherra hafði ekki verið upplýstur um samningana við kröfuhafa um stofnun nýrra banka og óttaðist því hið versta.

Bara svo það komi fram, þá var niðurstaða Hæstaréttar:

Leigusamningar eru lánssamningar
Samningarnir voru í íslenskri mynt
Gengistrygging er ólögleg verðtrygging og fellur því niður.

Þetta átti eftir að vefjast fyrir hinum reyndustu lögmönnum.