Færslan var fyrst birt á Moggabloggi höfundar 10.6.2010. Efnisflokkur: Skattamál

Fólk þarf ekki að lesa margar færslur hjá mér hér á blogginu til að sjá, að ég hrósa þingmönnum Samfylkingarinnar ekki oft, enda finnst mér flokkurinn vera ákaflega spar á hugmyndir sem virkilega verja hagsmuni heimilanna. Ég hef varað við því og eins stjórn Hagsmunasamtaka heimilanna, byggja ætti upp nýja bankanna á eignum og tekjum heimilanna. Ítrekað hefur verið bent á að svo kallaðar lausnaleiðir bankanna geri ekkert annað en eða færa til fjárhæðir frá eignahlið efnahagsreiknings bankanna yfir á tekjuhlið rekstrarreiknings og þaðan í gegn um rekstrarhagnað inn í eigið fé á efnahagsreikningi sem gerir bönkunum kleift að greiða eigendum sínum arð. Þessar lausnir séu því að hluta til bókhaldsflétta sem heimilar eigendunum að taka út fé úr bönkunum án þess að greiða skatta af því hér á landi í þeim tilfellum sem eigendurnir eru erlendir aðilar eða eignarhaldsfélög.

Mér finnst tillaga Magnúsar Orra Schram alveg eiga skilið að fá meiri umræðu og nánari skoðun. Ég fagna því að hann taki þetta upp, en legg jafnframt til, að skoðuð verði undantekningarlaus skattlagning arðgreiðslu og fjármagnstekna sem eiga upptök sín hér á landi. Þ.e. að ekki verði hægt að flytja arð eða fjármagnstekjur úr landi, án þess að af þessu séu greiddir íslenskir skattar. Greiði viðkomandi aðili einnig skatt af tekjunum, þar sem viðkomandi er með skattalega heimilisfestu, þá verði hægt að fá skatta greidda hér á landi endurgreidda, en þá og því aðeins að sýnt sé fram á skattgreiðslu annars staðar og eingöngu upp að þeirri upphæð sem greidd er annars staðar.

Bjóði einhver lönd upp á skattalegt hagræði, þá verða þau líka að bjóða upp á allan innviðina sem þarf til að byggja upp þá starfsemi sem um ræðir. Það gengur ekki að fyrirtæki sé rekið í landi, þar sem búið er að byggja upp fyrirmyndar þjóðríki með dýru heilbrigðis- og menntakerfi, ef eigendur fyrirtækisins telja sig ekki þurfa að greiða til samfélagsins. Satt best að segja, þá skil ég ekki fjárfesta, sem vilja nýta sér alla þjónustu í velferðarþjóðfélagi, en hlaupa með hagnað sinn í felur til aflandseyja. Þessir aðilar byggja auð sinn á ákveðnum grunni, í tilfelli Íslendinga, norræns velferðarsamfélags, og síðan þegar þeir hafa burði til að leggja meira til samfélagsins vegna þess hve vel þeim gengur, þá gera þeir allt til að koma í veg fyrir að það gerist.

Til að sýna fáránleikann, þá verða fjármagnstekjur örorkulífeyrisþegans til þess að bætur hans skerðast, ef fjármagnstekjurnar verða of miklar og þetta "of mikið" er ekki há upphæð. Almannatryggingakerfið sér til þess. Það gilda ekki einu sinni sömu reglur um fjármagnstekjur þessa hóps og launatekjur og það skiptir ekki máli hvort öryrkinn er með fjármagnstekjurnar eða maki hans. Sé fjármagnseigandinn ekki á bótum, þá hafa fjármagnstekjurnar engin áhrif á aðrar tekjur. Fjármagnseigandi, sem hefur eignir sínar í einkahlutafélagi eða þess vegna mörgum einkahlutafélögum, og starfar bara við fjárfestingar, hann þarf ekki að gefa upp á sig nema einhver lúsarlaun. Síðan getur hann flutt hagnaðinn af fjárfestingum sínum til aflandsfélaga og því í reynd forðast allar skattgreiðslur hér á landi. Hann getur þetta eingöngu vegna þess að íslenska skattkerfið leyfir þetta og fyrir þetta þarf að taka. Það sem meira er, þessi aðili getur komist upp með að gefa upp á sig launatekjur sem nema launum óharðnaðs unglings á kassa í stórmarkaði. Tekjuskattur af þeirri upphæð er smámunir og útsvar ennþá minna. Vissulega greiðir viðkomandi einhvern fjármagnstekjuskatt, en hafi hann góðan lögfræðing og endurskoðanda, þá verður sú upphæð alveg í lágmarki. Útsvarstekjur sveitarfélags viðkomandi af honum eru sáralitlar og tekjuskattstekjur ríkisins eins og af unglingnum. Er nema vona að það þarf að skerða þjónustu velferðakerfisins?

Fyrir tuttugu árum vann ég hjá Hans Petersen hf. Fyrirtækið var í gæðastarfi á þeim tíma og gefin var út vandaður bæklingur með gæðamarkmiðum og endaði hann á samfélagslegum markmiðum. Mér er síðasti liðurinn í þessum samfélagslegum markmiðum alltaf minnisstæður og vildi ég gjarnan að öll fyrirtæki á Íslandi taki hann til eftirbreytni. Ég á bæklinginn á einhverju svaka góðum stað, sem ómögulegt er að vita hver er, þannig að ég ætla að vitna í hann eftir minni. Í grófum dráttum segir þar:

Fyrirtækið er stolt af því að geta greitt skatta og gjöld til samfélagsins og tekið þannig þátt í rekstri þess.

Hvað annað stendur í blessuðum bæklingnum man ég ekki, en þetta man ég og ég man líka hvað ég var ánægður að sjá þessa setningu. Þetta var líklegast 1989 eða 90 og margt hefur breyst síðan, en það á að vera hluti af markmiðum hvers einasta fyrirtækis, hvort sem það er rekið sem hlutafélag, einkahlutafélag, einkarekstur, samvinnufélag, samrekstrarfélag eða hvað þetta allt heitir að greiða eðlilega og sanngjarna skatta til samfélagsins og gera ekkert til að sækja sérstök skattaleg réttindi í krafti stærðar sinnar, eignarhalds, fyrirtækjaforms eða hvað það er nú annað sem afmarkar eitt fyrirtæki frá öðru. Ég hef t.d. af þeim sökum ekki sett rekstur minn í ehf., vegna þess að ég vil borga útsvar af því sem reksturinn gefur af sér. Ég vil að nærsamfélagið njóti þess, ef reksturinn gengur vel. Ákveði stjórnvöld einhvern tímann að láta fyrirtæki greiða útsvar, þá mun ég skoða að breyta rekstrarforminu.

Færslan var skrifuð við fréttina: Magnús Orri vill bankaskatt