Færslan var fyrst birt á Moggabloggi höfundar 11.9.2009.

Þetta eru forvitnilegar tölur sem birtar eru í Hagtíðindum. Ef ekki hefði verið fyrir gjaldþrot Seðlabankans, þá værum við í þokkalegum málum. Það kostaði ríkissjóð ríflega 192 milljarða að bjarga Davíð og co úr snörunni og munið að þeim fannst samt ekki þörf á því að víkja sæti.

Það hefur mikið verið talað um stórgjaldþrot einstakra útrásarfyrirtækja og -einstaklinga, en hér höfum við það svart á hvítu. Gjaldþrot Seðlabanka Íslands er stærsti skellurinn sem íslenskir skattborgarar þurfa að bera í bili að vegna hruns bankakerfisins!

Það hefur verið talað um óábyrg útlán Landsbankans, þar sem safnað var fé inn á Icesave til að nota í útlán vitandi um bakábyrgð íslenska tryggingasjóðsins. En hér er það Seðlabanki Íslands sem stefndi sjálfum sér í þrot með óábyrgum útlánum og það sem meira er tók nokkra minni aðila með sér í fallinu. Munurinn á Seðlabankanum og öðrum fjármálastofnunum, er að Seðlabankinn er með 100% ríkisábyrgð. Það er alveg sama hversu óvarlega bankinn fer með fé sitt, ríkið kemur alltaf til bjargar.

Séu þessar upplýsingar skoðaðar í samhengi ýmissa ummæla fyrrverandi formanns bankastjórnar Seðlabankans, þá verða ummæli hans hjákátleg. Ekki að ég ætli að kenna honum einum um þetta, en hver Íslendingur þarf að greiða 640.000 kr. vegna þessa klúðurs Seðlabankans. Fyrir mína fjölskyldu gerir það þrjár milljónir átta hundruð og fjörtíu þúsund krónur (3.840.000 kr.). Það sem meira er. Ekki er víst hvort öll kurl séu komin til grafar.