Færslan var fyrst birt á Moggabloggi höfundar 16.10.2009.

Það eru til tvær kenningar um það í hverju verðmæti þjónustufyrirtækis felast. Önnur segir að starfsmaðurinn sé verðmætasta eign hvers fyrirtækis og viðskiptavinurinn komi svo. Hin segir að viðskiptavinurinn sé verðmætasta eignin og starfsmaðurinn komi svo. Ég tek almennt undir þá fyrri, því starfsmaður, sem er ánægður í starfi, hann gerir viðskiptavininn ánægðan, þó hann þurfi að bera honum slæm tíðindi einfaldlega vegna þess að hann reynir að aðstoða eftir bestu getu.

Nú eru flestar fjármálastofnanir landsins í því ástandi, að starfsmenn eru settir í ómögulega stöðu. Þeir geta ósköp lítið gert til að gera viðskiptavinina ánægða. Yfirstjórnir fjármálafyrirtækjanna hafa sett starfsmönnum mjög þröngar skorður til að aðstoða viðskiptavinina. Þá gerist það allt í einu að reyna fer á þolinmæði viðskiptavinanna. Valdið og verðmætin færast til þeirra.

Á undanförnum vikum hef ég heyrt að allt of mörgum tilfellum, þar sem þolinmæði viðskiptavina fjármálafyrirtækjanna hefur brostið. Þeim er einfaldlega nóg boðið. Fólk sem hefur alltaf staðið í skilum biður um smáfyrirgreiðslu og fær neitun. Yfirdrættir eru ekki framlengdir og ráðstöfunarfé mánaðarins er horfið á einu bretti vegna þess. Kortaheimildir eru lækkaðar án skýringa. Ég skil vel að menn þurfi að draga saman í útlánum og það er bara hið besta mál að færa þjóðfélagið úr kreditneyslu yfir í debetneyslu, en á öllu svona löguðu þarf að vera fyrirvari. Það þarf að gæta sanngirni.

Sterkasta vopn hvers einasta viðskiptavinar er að beina viðskiptum sínum annað. Sparisjóður Suður-Þingeyinga finnur vel fyrir því um þessa mundir. Þangað streyma nýir viðskiptavinir í svo miklu mæli, að það er eiginlega farið að valda vandræðum. Og hvaðan skyldu þessir nýju viðskiptavinir koma? Þeir koma frá fjármálafyrirtækjum á Reykjavíkursvæðinu. Þetta er fólk, sem er ósátt við þá þjónustu sem er verið að bjóða því og það sýnir skoðun sína með fótunum. Það fer annað með launareikninginn sinn.

Nú óttast einhver að þá verði lánin gjaldfelld með tilheyrandi veseni, vegna þess að þegar íbúðalánin voru tekin, þá var það skilyrði sett að lántakandinn hefði launareikninginn sinn hjá fjármálastofnuninni. En höfum í huga, að samningurinn var gerður við lánastofnun sem kannski er ekki til lengur eða banka sem ekki eru lengur með opin útbú á Íslandi. Hvernig getur samningur sem gerður var við gamla bankann fest einhvern í viðskiptum við nýja bankann? Það virkar ekki þannig. Vilji nýi bankinn að samningurinn gildi áfram, þá finnst mér líklegast að hinn aðili samningsins þurfi að samþykkja það fyrirkomulag.

Það sem rak mig í þessa hugleiðingu, var bloggfærsla sem ég las. Þar lýsir viðkomandi hvernig útibússtjóri í útibúi eins af nýju bönkunum neitaði honum um 10.000 kr. yfirdrátt í nokkra daga. Viðkomandi var ekki með neinn yfirdrátt fyrir og hafði, að eigin sögn, ALLTAF verið í skilum. Nei, það er alveg ljóst, að þessum útibússtjóra fannst viðskipti þessa viðskiptavinar ekki mikilvæg fyrir bankann. Líklegast var, að þetta var slæmur viðskiptavinur, vegna þess að hann var alltaf í skilum! Kannski hafði þessi útibússtjóri ekki heimild til að veita 10.000 kr. yfirdrátt í 10 daga. Kannski var hann í slæmu skapi og lét það bitna á viðskiptavininum. Eða kannski mat hann sem svo, að dráttarvextirnir á láninu sem dróst fyrir vikið væru verðmætari fyrir bankann, en ánægja viðskiptavinarins.

Þarna kemur einmitt ástæðan fyrir því að öllum finnst starfsmaðurinn ekki alltaf verðmætasta eign þjónustufyrirtækis. Því á sama hátt og starfsmaðurinn getur breytt rigningu í sólskin með réttu viðmóti, þá getur hann líka verið sá sem traðkar á fingrum þess sem hangir á bjargbrúninni. Og þá getur hann orðið skaðlegur fyrir fyrirtækið.

Kannski þurfa bankarnir ekkert að óttast. Mér skilst að þeir séu yfirfullir af peningum, sem þeir geta ekki lánað út. Þeir segja að það sé vegna þess að þá vanti trausta lántakendur, en ég held að það sé vegna þess að nýju bankarnir eru ekki búnir að ávinna sér traust lántakenda. Hvað hafa nýju bankarnir gert til að ávinna sér slíkt traust? Spyr sá sem veit ekki. Ekki misskilja mig. Ég vil gjarnan að bankarnir ávinni sér traust landsmanna aftur. Endilega. Ég vil að þeir geri það sem skynsömum aðgerðum til að rétt við hag heimilanna. Ég vil að heimsóknir mínar í bankana mína, já ég er út um allt með viðskipti, verði ánægjulegar en ekki endalaust suð og tuð. Ég vil ekki þurfa að bíða vikum og mánuðum saman eftir því að erindi séu afgreidd og að hver ný spurning kosti 2 vikna töf. Ég óska einskis frekar en að þessu leiðindarástandi létti. Málið er bara, að ég sé ekkert koma frá bönkunum sem bendir til þess að þeir deili þessari sýn með mér. Það verður að breytast ekki seinna en strax.