Færslan var fyrst birt á Moggabloggi höfundar 10.10.2008.
Eftir því sem lengra líður, þá virðast fleiri brestir koma í ljós og nýir myndast. Skál hagkerfisins er að molna. Ég geri mér grein fyrir því að stjórnvöld eru að róa lífróður, en margt bendir til að það þurfi fleiri að leggjast á árarnar. Annars sekkur einfaldlega þjóðarskútan og við vitum ekki hve margir bjargast. Mig grunar að það sé með hana, eins og Titanic, að björgunarbátarnir séu bara fyrir takmarkaðan hóp. Við verðum að nýta okkur alla hjálp sem okkur býðst, þar með frá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum.
Ég held líka að það sé tímabært að virkja einhverja neyðaráætlun vegna viðskipta/vöruskipta til og frá landinu. Það getur verið að vandamálin sem stoppa peningafærslur á milli landa í dag séu bara spurning um skrifræði, en hvað tekur síðan við? Ég veit að það er til neyðaráætlun vegna farsótta og spurningin er hvort hana megi nota, ef aðrar neyðaráætlanir hafa ekki verið útbúnar.
Ég var með færslu hér fyrir viku undir heitinu Viðnámsþol þjóðarinnar. Ég átti ekki von á því þá, að viku seinna værum við farin að velta fyrir okkur að nauðþurftir gæti farið að skorta. Að í millitíðinni hafi þurft að ganga í að tryggja að næg lyf væru í landi og fullnægjandi aðgang neyðarbirgðum. Að ekki væri hægt að millifæra greiðslur á milli landa. Ég er ekki að vera svartsýnn, bara raunsær, en meðan FME er að rétta af bankana, þá þurfa aðrar stofnanir þjóðfélagsins að fara að huga að öðrum hugsanlegum afleiðingum. Við þurfum strax að fara í að tryggja að nauðsynlegustu aðföng haldi áfram að berast til landsins hvað sem á dynur á næstu dögum, vikum og mánuðum. Það er ekki nóg að byrja verkið þegar vörurnar hætta að berast. Það er ekkert gagn af ráðstöfunum, sem ekki hafa verið undirbúnar.
Auðvitað vona ég að þessar áætlanir séu til og ekkert mál sé að hrinda þeim í framkvæmd. En sé svo ekki, þá þarf að láta hendur standa fram úr ermum. Ég sem ráðgjafi á sviði stjórnunar rekstrarsamfellu mun taka mjög jákvætt í að koma að slíkri vinnu, verði til mín leitað.
Eitt að lokum. Ef fjármálakreppan dýpkar erlendis, þá gætum við einfaldlega horft upp á mikið hikst á viðskiptum milli landa. Þar sem þjóðfélagið þrífst ekki án þessara viðskipta, þá gæti það haft ófyrirsjáanleg áhrif á daglegt líf hér á landi. Erum við undir slíkt búin?