Birt á Moggablogginu 14.9.2007 - Efnisflokkur: Orkumál

Það er ekki nema rúmur mánuður síðan að í fréttum voru vangaveltur um útflutning rafmagns um sæstreng (sem að mér finnst slæm hugmynd - sjá blogg mitt frá 4.8.2007 Útflutningur á raforku). Nú virðist ekki vera hægt að koma rafmagni til fyrirhugaðs álvers í Helguvík, þar sem sveitarfélögin á Reykjanesi vilja ekki fleiri loftlínur og Landsnet telur ekki fýsilegt að leggja þær í jörðu þar sem þær myndu liggja um jarðskjálfta- og jarðhitasvæði. Mér dettur þá bara í hug: Af hverju ekki að leggja sæstreng? Það virðist ýmislegt mæla með því sem fýsilegum kosti. Vissulega þyrfti að finna leið út í sjó, en eftir að hún er fundin, er leiðin bein og breið. Sjónmengun af línum væri úr sögunni og sloppið væri við að leggja línurnar um jarðskjálfta- og jarðhitasvæði með tilheyrandi raski. Ég er ekki með þessu að gera lítið úr því raski sem yrði í sjónum, en það væri örugglega hægt að gera ýmislegt til að halda því í lágmarki.

Viðbót í athugasemd:

Það er alveg klárt, að ætlum við Íslendingar að nýta raforku, hvort heldur frá vatnsaflsvirkjunum eða jarðvarmaverum, þá þurfum við að leggja línur frá framleiðslustað til nýtingarstaðar. Þessar línur munu fara um misjafnlega viðkvæm svæði. Finna þarf jafnvægi milli þess að nýta landsins auðlindir og vernda það. Hvort sem nýtingin verður í stóriðju, netþjónabúi, til nota við vetnisframleiðslu eða hvað það er nú annað sem krefst mikillar raforku, þá þarf að finna leið til að flytja raforkuna á milli staða. Það getur vel verið að í framtíðinni verði nóg að bora djúpa holu nálægt notkunarstaðnum og leiða rafmagnið nokkur hundruð metra frá orkuverinu til kaupanda. En sá tími er ekki kominn. Það er í sjálfu sér engin ástæða til að flýta sér að virkja, en sé á annað borð búið að ákveða að virkja, þá er heldur engin ástæða til að draga það á langinn, ef kaupandi er fyrir raforkunni. Við þurfum aftur sem þjóð að ákveða hvar við viljum virkja og hverjum viljum við selja.