Færslan var fyrst birt á Moggabloggi höfundar 11.6.2010. Efnisflokkur: Stjórnlagaþing

Hún er alveg með ólíkindum hræðsla sjálfstæðismanna við almenning í landinu. Nú hefur þeim tekist að koma í veg fyrir að þjóðin geti fengið að kjósa til stjórnlagaþings til að setja sér nýja stjórnarskrá. Hvað er það sem þeir óttast? Að fólk hafi hugmyndir sem eru betri en þeirra eigin?

Það hefur verið upplýst að Bjarni Benediktsson, fyrrverandi forsætisráðherra, samdi nánast þá stjórnarskrá sem samþykkt var á Þingvöllum 17. júní 1944. Þá var hann ungur maður fullur af góðum hugmyndum. Ég er viss um að meðal landsmanna leynast slíkir frjóir einstaklingar og þó þjóðfundarformið sé ágætt til síns brúks, þá krefst endurskoðun stjórnarskrárinnar yfirlegu, íhugunar og gaumgæfni. Þjóðfundarformið hentar ekki til slíks, þó svo að það geti lagt til hugmyndir til frekari úrvinnslu.

Stjórnarskrárnefnd þingflokkanna hefur ekki tekist það ætlunarverk að endurskoða stjórnarskrána þrátt fyrir nægan tíma til verksins. Formenn nefndarinnar hafa oftast komið frá Sjálfstæðiflokknum og hafa átt það sammerkt að eiga erfitt með að koma nokkru áfram. Kannski hefur það verið skoðun þeirra, að litlu þurfi að breyta. Það er gott og blessað, en nú kom upp sú krafa hjá almenningi í ljósi þess ósóma sem hrunið hefur velt upp á yfirborðið, að hér verði settar nýjar leikreglur fyrir lýðræðið í landinu.

Í mínum huga er þetta sáraeinfalt. Ríkisstjórnin á að standa föst á ákvörðun sinni að hér verði kosið til stjórnlagaþings. Halda skal umræðum áfram á Alþingi þar til þingmenn Sjálfstæðisflokksins hafa ekki lengur þrek til að tala. Sé þrek þeirra endalaust, þá er bara að hóta að boða til kosninga, því ég er sannfærður um að Sjálfstæðisflokkurinn þorir ekki að mæta kjósendum sínum eftir að hafa komið í veg fyrir skýlausan rétt okkar til að halda hér stjórnlagaþing og taka sjálf þátt í að semja nýja stjórnarskrá fyrir lýðveldið Ísland.